In de vroege ochtend reed ik Parijs weer uit op zoek naar de roeibaan. Want daar boeken Nederlanders heel veel succes. Ook vandaag zouden er kansen zijn op een medaille. In tegenstelling tot wat de media en de ANWB graag beweren is het verkeer in Parijs niet drukker dan een andere wereldstad. En dus was ik op tijd in het stadje Vaires sur Marne. Al daar stond het helemaal vol met auto’s. Het was dus even zoeken naar een parkeerplek. Maar ik was ruim op tijd op de roeibaan waar ik in het bij zijn van honderden Nederlanders Karolien Florijn zag gisteren. Voor de Spelen vroegen velen aan mij wat mijn hoogtepunt van de Spelen zou moeten worden. Een keer een Nederlander goud zien winnen en dan het Wilhelmus horen. En dat is vandaag gebeurt. Ik was erbij! O ja, de roeiers van de mannen 8 wonnen zilver en de Simon van Dorp brons. Maar wat mij vooral bij zal blijven zijn de tonen van ons volkslied meegezongen door al die Nederlanders hier in Parijs, kippenvel. In de middag bezocht ik de wijk Montmartre, zoals veel toeristen in Parijs doen. Alleen ik kwam er niet voor de kunst maar voor het wielrennen. En met mij velen, heel velen. De wegwedstrijd van de mannen werd een strijd tussen de Belgen en de rest van de wereld. Gewonnen door Remco. Juist ja, dezelfde als vorige week zaterdag bij de tijdrit. En dus was het weer feest voor de Vlamingen. En weer stond ik er tussen. Maar nog meer dan vorige week was het nu een internationaal feest der herkenning. In de avond terug op mijn hotelkamer dacht ik dat mijn dag er nu wel op zat. Maar Femke Bol deed mijn sporthart nog harder kloppen. Wat heb ik zin in de komende week. Op naar meer.