Het Olympische vuur brandt in Parijs en de eerste officiële dag van de Spelen begint voor mij met een uurtje metro naar de het Olympisch zwembad in Saint Denis. In de metro sprak ik de coach van Gouda. Haar club levert zes speelsters aan het Nederlands team. Ze was vanochtend om vijf uur vertrokken voor een dagje Parijs. Volgens haar is de ploeg klaar voor de strijd en ze geloofde in de titelkansen van Nederland. En wie ben ik om een insider tegen te spreken? Nederland tegen Hongarije is een topwedstrijd in het waterpolo. En dus was het stadion goed gevuld. De dames maakten er vooral een hele spannende wedstrijd van die pas in de laatste minuut werd beslist in ons voordeel. . In de vroege avond staat de tijdrit voor de heren op het programma. Binnen een uurtje vliegen de wielrenners aan mij voorbij. Remco Evenepoel maakt de meeste indruk op mij. De Belg zit gebogen over zijn stuur en kijkt langs mij heen richting de olympische titel. Helaas voor de Nederlands zit er voor ons niet meer in dan plek 19 voor Daan Hoole. Als de renners aan ons punt voorbij zijn moeten ze nog vijf kilometer en dus zoek ik contact met de Belgische fans om samen op de telefoon de laatste minuten van de wedstrijd te bekijken. Als hun Remco de gouden medaille binnen heeft klinkt gejuich door de straten van Parijs. Ik feliciteer ze met hun Remco en verlaat het centrum richting mijn hotel. De regen komt nog steeds met bakken uit de lucht en dus besluit ik de avond lekker op mijn kamer door te brengen met het kijken naar beelden van de Olympische Spelen. Hopelijk komt de zon er morgen door en gaan de tenniswedstrijden dan wel door.