Vannacht was ik rond 1 uur terug in het hotel en om zes ging de wekker weer. Voor een ambtenaar zijn dat korte nachten. Na het ontbijt vertrok in de vroege ochtend naar de Arena Paris Sud waar de Nederlandse handbaldames hun toernooi starten tegen Angola De organisatie had bedacht dat negen uur een prima aanvangstijd is voor handbal. Commercie en topsport gaan niet samen. Ik was er dus vroeg bij en ik was niet de enige Nederlander die al in Parijs was gearriveerd. De tribunes kleurden al prachtig oranje. Maar voor het Nederlands damesteam aantrad speelden Denemarken en Slovenië hun eerste wedstrijd. Denemarken dat toch nog iets verder reizen is had ook veel fans als ondersteuning en won eenvoudig. Voor Nederland was het een moeilijke wedstrijd tegen Afrikaans kampioen Angola. Maar gelukkig werd wonnen ze wel. Op de tribune zat Tess Wester. De doelvrouw die in 2016 nog een van de sterren van het team was. Maar Tess is nu slechts een fan. Want er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Het moet toch een vreemd gevoel zijn dat je in eens niet de held meer bent. Tot morgen, dan gaat er weer een vinkje gezet worden op mijn bucketlist. Het bezoeken van een openingsceremonie van de Spelen. Ik kan niet wachten. Kleine voetnoot tot slot. Een aantal ‘vrienden’ vond dat ik wel veel en vaak met sporters en BN’ers op de foto ga. Nou snap ik ook wel dat het niet mee valt om gespamd te worden terwijl je druk bezig bent om het geld voor je baas te verdienen. Dus ik zal jullie niet persoonlijk het kwalijk nemen maar een eervolle vermelding in mijn blog hebben jullie zeker verdiend. Groeten uit Parijs en tot morgen