Brons, zilver en eindelijk GOUD!
In de vroege ochtend reed ik Parijs weer uit op zoek naar de roeibaan. Want daar boeken Nederlanders heel veel succes. Ook vandaag zouden er kansen zijn op een medaille. In tegenstelling tot wat de media en de ANWB graag beweren is het verkeer in Parijs niet drukker dan een andere wereldstad. En dus was ik op tijd in het stadje Vaires sur Marne. Al daar stond het helemaal vol met auto’s. Het was dus even zoeken naar een parkeerplek. Maar ik was ruim op tijd op de roeibaan waar ik in het bij zijn van honderden Nederlanders Karolien Florijn zag gisteren. Voor de Spelen vroegen velen aan mij wat mijn hoogtepunt van de Spelen zou moeten worden. Een keer een Nederlander goud zien winnen en dan het Wilhelmus horen. En dat is vandaag gebeurt. Ik was erbij! O ja, de roeiers van de mannen 8 wonnen zilver en de Simon van Dorp brons. Maar wat mij vooral bij zal blijven zijn de tonen van ons volkslied meegezongen door al die Nederlanders hier in Parijs, kippenvel. In de middag bezocht ik de wijk Montmartre, zoals veel toeristen in Parijs doen. Alleen ik kwam er niet voor de kunst maar voor het wielrennen. En met mij velen, heel velen. De wegwedstrijd van de mannen werd een strijd tussen de Belgen en de rest van de wereld. Gewonnen door Remco. Juist ja, dezelfde als vorige week zaterdag bij de tijdrit. En dus was het weer feest voor de Vlamingen. En weer stond ik er tussen. Maar nog meer dan vorige week was het nu een internationaal feest der herkenning. In de avond terug op mijn hotelkamer dacht ik dat mijn dag er nu wel op zat. Maar Femke Bol deed mijn sporthart nog harder kloppen. Wat heb ik zin in de komende week. Op naar meer.
De eerste medaille in mijn bijzijn.
Brons. Voor het eerst sinds Daphne Schippers in Rio zilver won heb ik weer een Nederlandse een medaille zien winnen op de Olympische Spelen. Tes Schouten won brons op de 200m schoolslag. En omdat in Rio de medaille pas een dag later uit werd gerijkt heb ik nu voor het eerst de Nederlandse vlag zien wapperen in het stadion. Op een dag die voor mij nog meer Nederlands succes bracht dankzij de winst van de 3x3 basketballers tegen het gastland. De Fransen wonnen focaal op de tribune maar op het speelveld wonnen onze mannen. En dus hebben zij nog alle kans op een kwartfinale plaats. In de zwemarena hadden de Fransen dan weer wat te juichen want hun held en de nieuwe Michael Phelps plaatste zich eenvoudig voor de finale van de 200m wisselslag. Leon Marchard won al drie keer goud en de vierde kan morgen volgen. Hij is daarmee waarschijnlijk de succesvolste atleet op deze Spelen. Nadat ik de arena had verlaten begon het onweer letterlijk los te barsten in de Parijse nacht. De regen kwam met bakken uit de hemel en benauwde warme lucht van de zomerzon verdween voor frisse koele. Doorweekt van de regen kwam aan op mijn hotel. Daar las ik de laatste 10 pagina’s van mijn boekentip Land van Echo’s geschreven door Mark H. Stokmans. En nog voor ik de lichten van mijn kamer doofde ging het brandalarm. Even gaat er van alles door je heen maar gelukkig bleek het loos alarm te zijn. En om zeker te weten dat iedereen hier last van had gebeurde het een half uur later nog een keer. Pas rond 1 uur stopte het met onweren en was de rust in het hotel wedergekeerd. Tes heef een bronzen medaille gewonnen en ik was er getuige van.
Ik leef nog en ben zelfs weer bereikbaar.
Ken jij het verhaal van die jongen in Parijs wiens telefoon het begaf door waterschade? Nou ik wel, want mijn telefoon is helaas verloren gegaan in de strijd. En dus ben ik een paar dagen niet te lezen of te zien geweest. Maar vandaag is het mij eindelijk gelukt om met mijn (nieuwe) telefoon signalen te sturen naar Nederland. Over mijn bezoek aan het zwemmen vanochtend bijvoorbeeld. In een rugby arena is speciaal voor de Spelen een zwembad gebouwd waarin ik Tes Schouten op de 200m schoolslag haar serie zag winnen. Over het bezoek aan de wedstrijd bij het volleybal tussen de regerend wereldkampioen Servië en de titelverdediger Amerika. Deze wedstrijd werd pas op eind beslist door de Verenigde Staten, zij wonnen de vijfde zet met 17-15. En dus kan ik ook weer stukjes plaatsen op mijn blog. Doelstelling is om binnen 24 uur al mijn achterstanden weg te werken. Maar terwijl ik druk bezig ben word ik afgeleid door de commentator van de NOS. Bij het hockey mogen geen toeschouwers komen ivm onweer. Als ik naar buiten kijk zie ik geen donkere luchten in het zuiden van de stad maar het hockeystadion ligt in het Noorden. En wie mijn verhaal van gisteren heeft gelezen weet dat de suppoters door de stad moeten lopen naar het stadion. Misschien toch wel een wijs besluit om zonder fans te spelen. En natuurlijk het vermelden waard, we hebben medailles gewonnen. De Spelen lijken voor team.nl ook eindelijk te beginnen. Hopelijk kon Tes Schouten morgen in de 200 rugslag finale hieraan een vervolg geven en beleef ik ook een Oranje succes. Eerst lekker uitslapen en daarna naar het 3x3 basketbal. Ik leef nog en ben zelfs weer bereikbaar.
Oranje Mars in de hitte zonder naar links of naar rechts te gaan.
Al rond de klok van 10 uur steeg de temperatuur tot boven de 30 graden. Het weer blijft een factor op deze Spelen. Gelukkig zat ik tijdens het hockey in de schaduw op de hoofdtribune want je zag de mensen op de andere tribunes afzien. En dat nadat de reis om bij het hockeystadion te komen op zich al een onderneming is. Er gaat 1 trein die vol supporters wordt gestopt richting de voorstad Colombes en vandaar uit gaat de reis ter voet naar het stadion ongeveer 2,5 km verderop. De stoet pufte zich een weg door de straten en bij het stadion aangekomen zag ik vooral Oranje supporters. De Franzen die zelf speelden tegen Spanje keken hun ogen uit. Ter info, Spanje kwam niet verder dan 3-3 tegen het gastland. Nederland vindt zichzelf een hockeyland, maar bij de mannen is de glorie er al jaren af. Tegen Groot Brittannië was dit ook weer te zien. De Britten ons in leven nadat wij zelf een 2-0 voorsprong hadden weg gegeven. Maar voor goud gaat onze hockeyheren geen rol spelen. Daarvoor zijn andere landen veel beter. De stoet trok na de wedstrijden weer richting station en dus vonden er bij de plaatselijke supermarkt bijna plunderingen plaats. Want iedereen zocht na verkoeling. Toen de treinreis terug naar Parijs was ingezet kwam ik pas tot de conclusie dat ik het van links naar rechts had gemist in de Oranjemars richting de trein. In de avond was het tijd voor een vakantiesport, het badminton. Drie partijen tegelijk in een hal met meer dan 8.000 toeschouwers en je krijgt nauwelijks iets mee van de wedstrijd. Je kijkt op als er reactie komt vanuit de zaal naar baan 3 of baan 1. Maar echt volgen van wedstrijden is niet te doen voor een leek.
Telefoon stuk
Voor wie mijn verhalen mist. Mijn telefoon is stuk dus ik reis internetloos door het leven. Behalve als kort, zoals nu, kan mee liften op een gratis wifi. Hopelijk is woensdag alles weer klaar. Excuses voor het ongemak.
Riddelijk gevoel met een zwaard en pijl & boog
De dag begon met een bezoek aan Nederland – Turkije bij het volleybal. Een spannende wedstrijd die helaas met 3-2 verloren ging. De koning en ik hebben er wel van genoten. Wat mij wel opviel is de wijze waarop oud-international Laura Dijkema liefst vier maal moest veranderen van plaats. De Drentse werd niet geselecteerd door de bondscoach maar mocht wel assistent-coach. Maar ze moest telkens ergens anders gaan zitten omdat op de tribune geen plaats was voor haar. Zeer bijzonder om te zien. In de middag heb ik de teamfinale van het boogschieten gevolgd. Na de regen van vrijdag was het nu warm, heel warm. De zon zorgde voor lange zit maar de finale was wel een spektakel. Frankrijk slaagde er als gastland in om het ongenaakbare trio van Zuid Korea het heel moeilijk te maken. En dat zorgde voor een prachtige sfeer op de tribune. Uiteindelijk won Zuid Korea. In de avond was het helemaal een feest want in het Grand Palais was het een Franse finale bij de vrouwenschermen. Bij het onderdeel sabel won Manon Apithy-Brunet goud, haar landgenote Sara Balzer won zilver. Bij de mannen ging het goud in een bloedstollende finale waarbij de VAR tot drie keer toe het laatste punt moest toewijzen aan in van de twee schermers naar Cheung Ka-long uit Hongkong. De Italiaan Filippo Macchi bleef minuten liggen op de grond, niet begrijpend hoe hem het goud was ontglipt. Het schermen is zeker een aanrader om te gaan kijken. De sport is dankzij moderne hulpmiddelen prima te volgen als toeschouwer. En wijze waarop de heren en dames de trap van het gebouw letterlijk na beneden afdaalden voor hun strijd zorgde voor een unieke sfeer.
De koning van het gravel
In de ochtenduren kreeg ik de kans even rustig de resultaten van de Nederlanders door te nemen. Het gaat nog niet zo goed hier in Parijs. Daarna vertrok ik naar Roland Garros voor het tennis. En nog voor ik aankwam op het park heb ik al weer enorm verbaast voor de wijze waarop sommige mensen denken dat ze zich moeten gedragen. Fatsoensregels zijn voor anderen. Een korte opsomming van de afgelopen dagen. Niet even netjes aansluiten in de rij maar gewoon eraan voorbij lopen. Niet op je eigen stoel gaan zitten maar telkens moeten veranderen van stoel. Geen ruimte laten voor ouderen en mensen die minder te been zijn. Niet even opstaan en je mond houden tijdens een volkslied. Continu lawaai maken terwijl de scheidsrechter op stilte vraagt. Continu de tribune op en af gaan. Je afval niet opruimen. Aanwijzingen van vrijwilligers gewoon negeren. Niet alleen de fans maar ook de organisatie is soms verschrikkelijk. Tijdens wedstrijden door de microfoon schreeuwen wie er moet winnen, continu de camera’s richten op fans en niet op de sporters. Het lijkt wel een voorstelling van circus randdebiel. Had ik al gezegd dat de Olympische Spelen vooral draaien op de sporters. Nou gelukkig had ik de mogelijkheid om Rafael Nadal te zien spelen op zijn center court. Ondanks zijn leeftijd blijft hij de meester van het gravel. Op de tribune was het genieten van zon en sport. De Spelen kwamen tot leven. En toen… Ja toen was mijn telefoon stuk en kon ik helemaal niks meer van mij laten weten. Hopelijk is dit woensdag verholpen want het kost behoorlijk wat moeite om zonder telefoon overal te komen. Dus excuses voor het ongemak.